Wie ben ik?

Uren in de natuur

Ik dacht er nooit bij na als kind. Ik omringde mezelf zo vaak als ik kon met dieren en natuur. Er was een heel diep, intens verlangen in mij aanwezig om te verbinden met dat weidse liefdevolle gevoel dat ik daar kreeg.
Ik herinner me dat ik vaak elk besef van tijd en ruimte verloor en helemaal in mijn eigen wereldje zat.
Vaak lag ik op mijn rug naar de wolken te kijken, huppelde vrolijk door met kamillebloemen bezaaide weides, verzamelde bladeren en stenen en ging op avontuur met mijn hond.
Op die momenten, was ik namelijk dolgelukkig en kon ik gewoon mezelf zijn, zonder ‘druk’ van de gewone wereld. Door die verbinding met de natuur voelde ik me normaal, en vond ik ook mijn gave een vanzelfsprekendheid.

Mijn gave

Ik heb een gave. Ik kon als kind namelijk praten met dieren, dingen ‘horen’ en beelden ‘zien’ die anderen niet konden waarnemen. Het leek me zo vanzelfsprekend dat ik verbaasd was dat anderen dat ‘raar’ vonden. Als ik hierover tegen iemand sprak, dan werd er snel gezegd dat ik het me had verbeeld. En na vele herhalingen begon ik dat na een tijdje ook te geloven. Dat het inderdaad slechts mijn verbeelding was.

Daardoor ben ik die verbinding even kwijt geraakt. Ik vergat datgene te doen wat mijn hartje blij maakte en geleidelijk aan werd ik meegezogen in de malle ratrace van onze maatschappij.

Het heeft even geduurd. Pas nadat ik ‘mama’ werd, vond ik die verbinding weer terug. En nu ik ze terug heb, laat ik ze nooit meer los. Ik herinnerde me opeens al die prachtige momenten die ik kende als kind, omringd door dieren en natuur. En opeens wist ik weer wat mijn missie hier is in dit leven.

Ik ben hier om de verbinding te maken tussen mens en dier. Om een brug te vormen, zodat dieren (hun) mensen kunnen helpen. Hoe mooi is dat?